آقای کافی نقل می کردند: 
	

		داشتم میرفتم قم، ماشین نبود، ماشین های شیراز رو سوار شدیم.
	

		یه خانمی هم جلوی ما نشسته بود، موقع هم که روسری سرشون نمی کردن، هی دقیقه ای یکبار موهاشو تکون می داد و سرشو تکون می داد و موهاش می خورد تو صورت من. هی بلند می شد می شست، هی سر و صدا می کرد. می خواست یه جوری جلب توجه عمومی کنه. برگشت، یه مرتبه نگاه کرد به منو خانمم که کنار دست من نشسته بود
	

		(خب چادر سرش بود و پوشیه هم زده بود به صورتش)
	

		

		

		گفت: آقا اون بقچه چیه گذاشتی کنارت؟ بردار یکی بشینه. نگاه کردم دیدم به خانم ما میگه بقچه!

		گفتم: این خانم ماست.

		

		گفت: پس چرا اینطوری پیچیدیش؟ همه خندیدند.

		گفتم: خدایا کمکمون کن نذار مضحکه اینا بشیم.

		

		یهو یه چیزی به ذهنم رسید.

		بلند شدم گفتم: آقای راننده! زد رو ترمز.

		

		گفتم: این چیه بغل ماشینت؟

		گفت: آقاجون، ماشینه! ماشین هم ندیدی تو، آخوند؟!

		

		گفتم: چرا؟! دیدم. ولی این چیه روش کشیدن؟

		گفت: چادره روش کشیدن دیگه!

		

		گفتم: خب، چرا چادر روش کشیده؟

		گفت: من باید تا شیراز گاز و ترمز کنم، چه می دونم!
	

		 
	

		چادر کشیدن کسی سیخونکش نکنن
	

		انگولکش نکنن
	

		خط نندازن روشو ...
	

		

		

		گفتم: خب، چرا شما نمی کشی رو ماشینت؟

		گفت: حاجی جون بشین تو رو قرآن.
	

		این ماشین عمومیه! 
	

		کسی چادر روش نمی کشه!
	

		اون خصوصیه روش چادر کشیدن!
	

		

		منم زدم رو شونه شوهر این زنه گفتم:
	

		"این خصوصیه، ما روش چادر کشیدیم"

		

		کاملا بی ربط: جاده زندگی اگر صاف باشد، خواب مان می گیرد! یادمان باشد که دست اندازها حکمت اند.

		 
	

		

		 

 

	

	 

	

		کبریت را هم بخواهی روشن نگه داری، وقتی نسیمی می وزد، آن را بین دستت پنهان می کنی ...

		اینجا در شهر ما طوفانی به پاست ...

		خود را با حجابت،

		روشن نگه دار

		بانو ...! 
	

		

		یاعلی مدد
	

		 
	

		 

 
نوشته شده توسط : حضور 313  » 
نوشته شده توسط : admin  » 


	تالار باز را اندازی شد 


من که نام کاربری و رمزمو فراموش کردم 


یهو یادم اومد

 
نوشته شده توسط : admin  » 


	تالار باز را اندازی شد 


من که نام کاربری و رمزمو فراموش کردم 

 غم و شادی .... سربازی .... همه چی قاطی شده...... همیشه اون چیزی که ما فکر می کنیم نمیشه......

 خدا خیرت بده جناب ابراهیمی 

ولی اینجا خیلی وقته که بحثی نمیشه 

همه رفتن دنبال زندگی 

امان از تلگرام و....

 هی یادش بخیر....

 ساعت 3 و نیم نصف شب. دارم به کارها و صحبتهای ظریف فک میکنم. دارم بالا میارم از صحبتاش. خدا لعنت کنه اونی که میدونست ولی انجام نداد

 الان ساعت سه نیمه شب دلم دو هفته پیش رو میخاد:

ساعت تقریبا ۲ شب. پشت میز مطالعه توی سالن مطالعه ای که یکی دونفر بیشتر نیستن پشت لب تاب نشستم. دارم ویرایش پایان نامه رو تموم میکنم. یه فلاکس چای با یه لیوان و دوتا بیسکویت روی میز. گوشیم رو گذاشتم روی تلویزیون انلاین و برنامه هفت رو با هندزفری گوش میدم. میز نقد سینمای فراستی. تند تند دارم کار با لب تاب انجام میدم. بهترین زمان ادم وقتیه که داره روی کار خاصی تمرکز میکنه.

الان دلم یه بستنی وانیلی میخاد. خدایا برسون دیگه. نوکریم اوس کریم

 تموم شده. انگاری روزهای خوش تموم شده. هنوز نفهمیدم دارم واسه چی میدوم. درس و بحثم تموم. یه مدرک فوق رشته مهندسی عمران از دانشگاه دولتی دارم که حتی دیوار خونمونم نمیخاد به خودش ببینه مدرکمو. امیدم اول به خداس ولی دلم الان به حرفای چند نفر گرمه. اولین نفر به شهید چمران که در بدترین مشکلاتش میگفت خدایا تو را شکر میکنم که به من نعمت توکل و رضا عطا کردی. بعد به شهید آوینی که میگفت مبادا غافل شویم و روزمره گی ما را از حضور تاریخی خویش غافل سازد. نفر بعد به حاج عبدالله والی که هر وقت عکسشو میبینم خجالت میکشم.

خدایا تو که از نیت دل ما خبر داری...

راضی ام به رضای تو 

به امید خودت 

 دلم واسه خودم تنگ شده. خیلی وقته گم کردم خودم رو. دلم واسه شبهای تنهاییم تنگ شده. شبهایی که خودم بودم و خودم بودم و خودمممم و خداااا....

هنوزدلگیررم....

 عمرمون داره میره و هرنفس که یک قدم به مرگ نزدیک تر میشیم.. پس نباید از پا بشینیم..